ولادت پیامبر اکرم(ص) و امام جعفر صادق(ع) بر تمام مسلمین مبارک

بسم الله الرحمن الرحیم
در روز هفدهم ربیع الاول برترین و والا مقام ترین بنده محبوب خداوند ،خاتم انبیاء محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم به دنیا آمد و عالم ایجاد را به وجود خویش منور فرمود .
پیامبری که خداوند او را با کلماتی مثل: شاهد، مبشر، نذیر و سراج منیر ستوده است .ونیز در شان او فرموده است : و ما ارسلناک الا رحمه للعالمین. او پیامبر رحمت و دریای مهربانی و تجسم زیبایی ها بود پیامبری که سنگش زدند ،خاکستر بر سرش ریختند و به او جسارتها کردند ، او در عوض نفرین برای قوم خویش دعا می کرد. دین او نیز ،دین رحمت و شفقت و مهربانی است .
فضایل آن حضرت را نمی توان درک یا احصاء نمود او کسی است که در اقرار به ربوبیت خداوند متعال بر اولین و آخرین سبقت گرفت . امام ائمه، حبیب خداوند و در یک کلام مثل اعلای خداوند سبحان بود .
آنقدر در درگاه خدا به عبادت ایستاد تا پای مبارکش ورم کرد. جابر بن عبدالله می گوید : هر گاه چیزی از رسول خدا درخواست میشد، پاسخ منفی نمی داد .
دشمنان او آن حضرت را به امانت می شناختند تا جایی که در میان آنان به امین مشهور شد و نیز او را به راست گویی قبول داشتند .مجلس او ،مجلس علم و حلم و حیا و وقار بود . بسیار سکوت می کرد و در جایی که نیاز نبود سخن نمی گفت . خنده او تبسم بود و در حال خشنودی و غضب به جز سخن حق چیزی نمی فرمود . هنگامی که کسی به نزد او می نشست بر نمی خاست تا آن شخص برخیزد .
امام صادق علیه السلام که ولادت با سعادت ایشان نیز در هفدهم ربیع واقع شد و دریایی از علوم و معارف نبوی از لسان مبارک آن حضرت برای ما به یادگار مانده و از جمله، بسیاری از فضائل و مناقب رسول خدا را نیز آن حضرت بیان کرده اند ، می فرمایند: رسول خدا لحظات خویش را بین اصحابش تقسیم می کرد پس به این و آن به مقدار مساوی می نگریست .هرگز پاهای مبارک خویش را بین اصحابش دراز نکرد و اگر مردی با آن حضرت دست می داد دست خود را رها نمی کرد تا او رها کند .
چگونه می توان مناقب کسی را بیان کرد که خدای متعال خویشتن را به سبب به معراج بردن او تسبیح کرده و فرموده « سبحان الذی اسری بعبده لیلا من المسجد الحرام الی المسجد الاقصی» و او را برگزیده تا با او در ملاء اعلی نجوا کند «فاوحی الی عبده ما اوحی»
بخشی از مواعظ گهربار پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم خطاب به حضرت ابوذر:
یا اباذر ، أعبدالله کأنک تراه فإن کنت لا تراه فإنه یراک
ای اباذر خدا را بندگی کن به گونه ای که انگار او را می بینی پس اگر تو او را نمی بینی،پس همانا او تو را می بیند.
یا اباذر ،اغتنم خمساً قبل خمس: شبابک قبل هرمک ، و صحّتک قبل سقمک ، و غناک قبل فقرک و فراغک قبل شغلک ، و حیاتک قبل موتک.
ای اباذر ، پنج چیز را قبل از پنج چیز غنیمت شمار : جوانیت را قبل از پیریت و سلامتی ات را قبل از بیماریت و توانگریت را قبل از فقرت و فراغتت را قبل از مشغول شدنت و زندگی ات را پیش از مرگت.
یا اباذر ، لا تنظر إلی صغر الخطیئه و لکن انظر إلی من عصیت.
ای اباذر به کوچکی گناه نگاه نکن بلکه ببین چه کسی را نافرمانی می کنی.[کنایه از اینکه هیچ گناهی چون نافرمانی خدا است نباید کوچک شمرده شود ‍[
یا اباذر ، من لم یأت یوم القیامه بثلاث فقد خسر ، قلت : و ما الثلاث فداک أبی و امی ؟ قال ورع یحجزه عمّا حرّم الله عزّوجّل علیه ، و حلم یردّ به جهل السفیه ، و خلق یداری به الناس.
ای اباذر هر کس روز قیامت سه چیز را نیاورد حتما ضرر می کند . ابوذر می گوید گفتم آن سه چیز چیست ؟ پدر و مادرم به فدایت. فرمود ورعی که او را از آنچه خداوند برایش حرام کرده نگهدارد و حلمی که نادانی سفیه را با آن حلم جواب دهد و اخلاقی که به وسیله آن با مردم مدارا کند
طوبی لمن عمل بعلمه و أنفق الفضل من ماله ، و أمسک الفضل من قوله.
خوشا بر آن کس که به علمش عمل کند و زیادی مالش را انفاق کند و از زیاده گویی در کلامش بپرهیزد.
( عمده مطالب برگرفته از کتاب مقدمه فی اصول الدین.تالیف حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی مد ظله العالی)

حسین حق وردی